Κάποτε θέλησα να ακούσω της σιωπής τον ήχο.  

Το να σκαρώσεις ένα στιχάκι, φαινομενικά δεν είναι δύσκολο, ούτε όμως και εύκολο είναι. Χρειάζεται έστω και μια στιγμή φόρτισης. Μπορεί όλα να ήταν διαφορετικά πριν από αυτή τη στιγμή, αλλά και αμέσως μετά από αυτή τη στιγμή, τίποτα μπορεί να μην είναι ίδιο, έχει αφήσει όμως το αποτύπωμα της και μπορεί να εκφραστεί έστω και με ένα στίχο.

Μια τέτοια στιγμή γέννησε το παρακάτω στιχάκι…

Της σιωπής τον ήχο εθέλησα να ακούσω, που σαν θηρίο άγριο ουρλιάζει, κι σιωπή μου απάντησε, η μοναξιά σου είναι που φωνάζει.