Ένα όνειρο κάτω από την Πανσέληνο

Ποίημα

 Ήταν Αύγουστος θαρρώ, κάποια μέρα του μινού, της μεγάλης πανσελήνου, ήμουνε με τον αδερφό μου, αλάργο από το χωριό, στο αμπελοχώραφο μου, ξεχορτήζοντας το αμπελάκι, εμπήκενε για τα καλά και το βραδάκι, στον γυρισμό για το χωριό, όνειρο ήτανε θαρρώ το όμορφο φεγγάρι το ολοστρόγγυλο.

  Βαδίζαμε σιγά μα και συνάμα απολαυστικά, στο πλάι ενός μικρού ποταμού, μα και μεγάλου ρυακιού, αντίκριζα την ομορφάδα του ουρανού, που εκείνη την νυχτιά δεν είχα ξαναδεί ούτε στα παραμύθια, γιατί αστέρια υπήρχανε πολλά, άλλο μικρό και άλλο μεγάλο, και δεν εμπορούμε τα μάτια μου από τον ουρανό να πάρω.

  Οι σκιές όλες ήταν τόσο ζωηρές, που νόμιζες πώς ήταν ζωντανές.

  Τα νυχτοπούλια κελαηδούσαν όλα μαζί, λες και είχανε μέγα γιορτή,

οι νυχτερίδες όλες, μικρές και άλλες πιο μεγάλες, πετούν κιαφτές και έχουνε τσι εδηκέστος χάρες.

 Οι λαγουδίνες φωνάζουνε τα μικρά τους για να τα πάρουνε στην αγκαλιά τους, γάλα πολύ να πιούνε, λαγοί για να γενούνε, ποντίκια, φίδια, σαύρες και κάθε είδους ερπετό γύρο μας στσι πέτρες μέσα και στα χόρτα τόχουνε ρίξει στο χορό, οι τριζώνες παίζοντας και τραγουδώντας συμμετέχουνε κι αυτές, έτσι γίνετε σήμερα, έτσι γινόταν και χτες.

  Και η σκλόπα το υπερήφανο πουλί, με την δυνατή φωνή, την νύχτα ομορφαίνει.

  Μέσα στον μικρό τον ποταμό λαμπιρίζει τρέχει γάργαρο νερό, δημιουργώντας έτσι τον δικό του τον σκοπό.

 Κάνοντας και τον σταυρό μας που και πού, εφτάξαμε στα πρώτα σπίτια του χωριού.

  Το ποίημα το έγραψα την Παρασκευή 22-3-1996 ενθυμούμενος αυτήν μου την εμπειρία το 1989 όταν γύριζα από την περιοχή Πετσιλιανά προς τις Αρχάνες.