Χθες το Σάββατο 3-11-2012, αποφάσισα να πάω να κλαδέψω μερικές ελιές που μου άφησε ο πατέρας μου κοντά στις Αρχάνες, βλέπεται τώρα τα ξύλα είναι πολύτιμη καύσιμη ύλη όπως λίγο παλιότερα. Η τελευταία φορά που είχαν κλαδευτεί αυτές οι ελιές, ήταν ακόμα τότε που ο πατέρας μου ήταν εν ζωή. Αυτός τις φρόντιζε τόσο ώστε να του αποδίδουν τα μέγιστα σε λάδι, από το 2007 όμως που κατάπεσε και το 2008 που πέθανε, οι ελιές δεν ξανά έκαναν καρπό, η έκαναν τόσο λίγο που δεν άξιζε τον κόπο να τις μαζέψεις.
Τώρα λοιπόν πήγα και άρχισα να τις κλαδεύω και να τις ξεχερσώνω, δηλαδή έκανα αυτό που θα έκανε και εκείνος, ήταν η χαρά του να τις περιποιείται και να τις προσφωνεί κούκλες. Είχα φορέσει το καπέλο μου γιατί είχε έντονο ήλιο και ξαφνικά έρχεται μια πεταλούδα και κάθεται ακριβός μπροστά στο κεραμίδι του καπέλου μου από την κάτω μεριά, τόσο ώστε να μπορώ να εστιάσω και να την δω άνετα, έμεινε εκεί τρία τέσσερα δευτερόλεπτα και έφυγε.
Τότε μου ήρθε στο νου ο μακαρίτης ο Γιάννης Σακελαράκης, τον οποίο είχα ακούσει σε μία τηλεοπτική του συνέντευξη, να λέει ότι στην αρχαία Ελλάδα οι πεταλούδες συμβόλιζαν τις ψυχές και είχε αναφέρει μάλιστα ένα γεγονός: τότε που έκανε ανασκαφές στις Αρχάνες ξέθαψε μερικά ανθρώπινα κόκαλα, τα οποία τοποθέτησε σε μία άκρη, μετά από λίγο είδε ότι πάνω στα κόκαλα είχαν καθίσει πεταλούδες.
Φυσικά δεν πιστεύω ότι οι ψυχές γίνονται πεταλούδες, ίσως παρατηρούμε και ερμηνεύουμε τα γεγονότα με κριτήρια που θα μας οδηγήσουν σε προδιαγεγραμμένα και αρεστά συμπεράσματα, ίσως αυτό να οφείλετε στην συνέχεια αυτού του λαού.