Κωνσταντίνος Παπαδάκης-Βαρελατζής

 

Πρόλογος

Η βιογραφία ενός Ηρακλειώτη που βασανίστηκε σκληρά και εκτελέστηκε από τους Γερμανούς κατακτητές στις 6-8-1941. Θα αναφερθούμε στην ιστορία αυτού του ανθρώπου που κατάφερε με την σκληρή του δουλειά από παιδί, να φτιάξει μεγάλη περιουσία και μία ωραία οικογένεια. Ήταν όμως και πατριώτης, κάτι που το πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή. Στο όνομα του έχει αφιερωθεί από τον Δήμο Ηρακλείου μία οδός στην περιοχή της Ηλιούπολης πρώτη πάροδος δεξιά της οδού Παπαπέτρου Γαβαλά, επίσης μία στάση αστικού λεωφορείου, στην άνοδο της λεωφόρου Κνωσού αμέσως μετά την γέφυρα της εθνικής οδού, όπου βρίσκονταν το σπίτι του. Στάση Βαρελατζή. Στο χωριό της καταγωγής του τον Ξυδά Πεδιάδος είναι γραμμένο το όνομα του στο Ηρώων του χωριού. Το όνομα του είναι γραμμένο και στο Ηρώο που υπάρχει εντός του στρατολογικού γραφείου Ηρακλείου.

Κωνσταντίνος Παπαδάκης (Βαρελατζής) 1888-1941

Ο Κωνσταντίνος Παπαδάκης του Αντωνίου γεννήθηκε στο χωριό Ξυδάς της επαρχίας Πεδιάδος του Νομού Ηρακλείου το 1888. Ήταν παιδί πολύτεκνης οικογένειας με 10 παιδιά, οκτώ αγόρια και δύο κορίτσια.

Τα πρώτα χρόνια στο Ηράκλειο

Σε ηλικία περίπου 10 ετών αμέσως μετά τη τελευταία μεγάλη σφαγή εκατοντάδων Χριστιανών κατοίκων του Μεγάλου Κάστρου (Ηρακλείου), στις 25 Αυγούστου του 1898 από τους Τούρκους, ο πατέρας του των πήγε στο Ηράκλειο ως παραγιό, στον ξάδελφο του ονόματι Ιωάννη Παπαδάκη, ο οποίος ασκούσε το επάγγελμα του Βαρελοποιού με δικό του μαγαζί.

Ο Κων/νος Παπαδάκης όλη την ημέρα στο βαρελατζήδικο δούλευε ασταμάτητα κάνοντας ότι του έλεγε το αφεντικό του, στην αρχή θελήματα και μετά σιγά-σιγά κατακτούσε την τέχνη του βαρελοποιού (βαρελατζή)… Τα βράδια αφού έκανε όλες τις δουλειές του σπιτιού του αφεντικού και θείου του, δηλαδή έπλενε τα πιάτα σκούπιζε και γυάλιζε τα παπούτσια της οικογένειας, έβρισκε χρόνο για να μελετήσει.

Σχολείο δεν πήγαινε, που να βρεθεί σχολείο στο τουρκοκρατούμενο ακόμα Ηράκλειο ειδικά. για ένα φτωχό παιδί. Η αντίστροφη μέτρηση όμως των Τούρκων για την παραμονή τους στο Ηράκλειο και στην Κρήτη είχε αρχίσει. Οι Μ Βρετανία έχασε στην σφαγή του 1898 .17 ναύτες και τον Έλληνα πρόξενο της Λυσίμαχο Καλοκαιρινό. Ύστερα από αυτό το γεγονός η Υψηλή Πύλη αναγκάστηκε να αποσύρει από την Κρήτη τα στρατεύματα της και ξεκίνησε η λεγόμενη Κρητική Πολιτεία, με καθεστώς ημιαυτονομίας με εγγυήτριες δυνάμεις την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Ρωσία και την Οθωμανική αυτοκρατορία που διατηρούσε πληθυσμό στο νησί. Η σημαία της Κρητικής Πολιτείας ήταν χωρισμένη σε τέσσερα μέρη, το κάθε ένα συμβόλιζε την επικυριαρχία κάθε χώρας στην Κρήτη.

 Ήταν πολύ έξυπνος και κατάφερε να μάθει γράμματα μόνος του, μάλιστα λέγεται ότι επειδή δεν είχε λάδι για να βάζει στον λίχνο και να βλέπει να διαβάζει, αναγκάζονταν να αποσπά λίγο λάδι από τις φανάρες-καντήλες, που ήταν τότε τοποθετημένες στα σταυροδρόμια του Ηρακλείου για να σπάνε το σκοτάδι της νύχτας.

Σκληρά χρόνια όμως τότε για όλους και ιδιαίτερα για ένα παιδί που μάθαινε τέχνη σε ένα ξένο μέρος μακριά από την οικογένεια του. Έτσι κάποια μέρα δεν άντεξε άλλο και περπατώντας όλη την νύχτα, γύρισε στο σπίτι του στον Ξυδά. Μόλις τον είδε ο πατέρας του απόρησε, μα κατάλαβε πως λύγησε σαν παιδί από τις δυσκολίες, έτσι τον έστειλε να σκάβει μαζί με τα αδέλφια του στα χωράφια όλη τη μέρα, θέλοντας να του δείξει ότι η ζωή στο χωριό είναι ακόμη πιο σκληρή από κάθε δυσκολία στην πόλη. Την επόμενη μέρα τον ρώτησε που θέλει να πάει, στο βαρελοποιείο  του θείου του;, η στα χωράφια με τα αδέλφια του;. Ο μικρός είχε πάρει την απόφαση του, στο βαρελατζήδικο είπε, ο πατέρας του τον πήρε και τον γύρισε στον ξάδελφο του αφήνοντας του μια αυστηρή παραγγελιά: Το κρέας δικό σου και τα κόκκαλα δικά μου. Αυτή τη φράση έλεγαν εκείνη την εποχή οι γονείς όταν εμπιστεύονταν τα παιδιά τους, είτε στο δάσκαλο για να τους μάθει γράμματα, είτε στον τεχνίτη για να τους μάθει την τέχνη του. Αυτή η φράση σήμαινε ότι μπορείς να χτυπήσεις το παιδί, αλλά χωρίς να του προξενήσεις βλάβη στο σώμα του.

Ο Κωνσταντίνος Παπαδάκης έγινε βαρελατζής

Σε ηλικία 23 ετών άνοιξε το πρώτο του μαγαζί, ήταν  Σεπτέμβριος του 1911 με δύο συνεταίρους, τον Νικόλαο Μακράκη και τον Γεώργιο Δωρυτάκη. Το μαγαζί βρίσκονταν πίσω από το Ιερό του Αγίου Δημητρίου στο Ενετικό λιμάνι του Ηρακλείου, σε αυτή την γειτονιά υπήρχαν τότε τα βαρελοποιεία της πόλης.

Αν και σε μικρή ηλικία ήταν ήδη φθασμένος μάστορας με γερό κομπόδεμα, αγόρασε μηχανήματα που έφτιαχνε με αυτά ντόγιες. Οι ντόγιες είναι τα καμπυλωτά εκείνα ξύλα που χτίζεται ένα βαρέλι. Έτσι προμήθευε και τους υπόλοιπους βαρελατζήδες με έτοιμες ντόγιες. Η δουλειά του βαρελατζή γίνονταν κατεξοχήν στον χώρο του πελάτη. Υπάρχουν περιπτώσεις που τα βαρέλια σε ένα υπόγειο, ήταν κατά πολύ μεγαλύτερα από την πόρτα του και η κύρια χρήση τους ήταν η αποθήκευση του κρασιού.

Στις 20-10-1912 ο Δωρυτάκης αποχώρισε από το συνεταιριστικό μαγαζί και δύο χρόνια αργότερα στις 2-3-1914 αποχώρισε και ο Μακράκης. Τότε ο Κων/νος Παπαδάκης προσέλαβε τον Νικόλαο Συμιανάκη με αμοιβή 300 δραχμές τον χρόνο και μία φορεσιά ρούχα.

   Στις 8-10-1913 βάπτισε του Άγγελου ένα παιδί και το έβγαλε Ελένη, σύμφωνα με το ιδιόχειρο ημερολόγιο που έχει καταγράψει σημαντικές ημερομηνίες, χωρίς να αναφέρει ποιος ήταν ο Άγγελος.

Ο γάμος του Κωνσταντίνου Παπαδάκη

 27-10-1913 αρραβωνιάστηκε την Ελένη Αρχοντάκη ετών 22 με καταγωγή από το χωριό Μοχό και 24-2-1914 στεφανώθηκαν.

Λίγα λόγια για την Ελένη Αρχοντάκη

Η Ελένη ήταν παιδί πολύτεκνης οικογένειας και εκείνη, από μικρή πήγε στο σπίτι του συγγενή της Στέφανου Ξανθουδίδη ως ψυχοκόρη. Μεγαλώνοντας σε ένα τέτοιο σπίτι που η φιλομάθεια ήταν προτεραιότητα, έμαθε δύο ξένες γλώσσες Αγγλικά και Ιταλικά.

Η γέννηση των παιδιών του Κων/νου Παπαδάκη

Χάριν στο ημερολόγιο του υπάρχουν οι ημερομηνίες σταθμοί στη ζωή του από το 1911 έως το 1930. Δημιούργησε μαζί με την Ελένη Αρχοντάκη μία οικογένεια με 6 παιδιά, δύο αγόρια και 4 κορίτσια.

Στις 15-9-1915 γεννήθηκε η Καλλιόπη, βαπτίστηκε 2-10-1915 με νονούς τους Εμμανουήλ Παχάκη και Νικόλαο Λιαναντωνάκη.

23-10-1917 γεννήθηκε ο Αντώνης, βαπτίστηκε το Νοέμβριο του ίδιου έτους με νονό τον Στυλιανό Στεφανίδη.

 15-6-1921 γεννήθηκε η Ελευθερία στην οποία δόθηκε αυτό το όνομα προς τιμή του Ελευθερίου Βενιζέλου, βαπτίστηκε τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους με νονό τον Μηνά Γεωργιάδη μετέπειτα δήμαρχο Ηρακλείου. Η Ελευθερία εργάστηκε ως λογίστρια της ένωσης Ηρακλείου.

9-1-1923 γεννήθηκε ο Μανώλης με νονό τον Νίκο Καρτεράκη, η Νίκη Καρτεράκη, δεν είναι ευανάγνωστο.

21-3-1926 γεννήθηκε η Φωτεινή, βαπτίστηκε 12-9-1926 με νονό τον Αντρέα Παπαδόπουλο

15-5-1930 γεννήθηκε η Μαρία, βαπτίστηκε 15 Ιουνίου του ίδιου έτους με νονό την Χρύσα Καρτερού, χωρίς να είναι σίγουρο το επίθετο καθώς είναι δυσανάγνωστο.

Η περίοδος 1917-1927

Ο Κων/νος Παπαδάκης είχε αγοράσει και κατοικούσε στο σπίτι που βρίσκονταν στον χώρο του πρώην ξενοδοχείου Εσπέρια στην οδό Ιδομενέως. Μετά την γέννηση του Δεύτερου παιδιού τους, η σύζυγος του Ελένη επέμενε να μετακομίσουν, διότι η περιοχή κατοικούνταν από Τούρκους και θα τις ήταν δύσκολο να μεγαλώσει τα παιδιά της μέσα σε αυτό το περιβάλλον. (Μην ξεχνάμε ότι τα μίση και τα πάθη ήταν ιδιαίτερα οξυμένα εκείνη την εποχή, λόγο των αλλεπάλληλων πολεμικών συγκρούσεων, σφαγών και αντεκδικήσεων).

 Έτσι αυτό το σπίτι πουλήθηκε και άλλαξαν γειτονιά, μετακομίζοντας στην περιοχή της Παναγίας των Σταυροφόρων.

Το 1918 ο Κων/νος Παπαδάκης αγόρασε 10 στρέμματα γης στην σημερινή Λεωφόρο Κνωσού 154 δεξιά αμέσως μετά την γέφυρα της εθνικής οδού. Η αγορά της γης έγινε από ένα Τούρκο Αγά.

Να αναφέρουμε εδώ ότι οι Τούρκοι που ξεχώριζαν μόνο ως προς το θρήσκευμα και την συνείδηση, είχα αρχίσει από καιρό να πουλούν τα ακίνητα υπάρχοντας τους και να μετοικίζουν στην Τουρκία. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923, δηλαδή των Τούρκων που είδη είχαν φύγει και των εναπομεινάντων στα αστικά κυρίως κέντρα της Κρήτης, με τους Έλληνες Χριστιανούς Μικρασιάτες που σώθηκαν αφού έφυγαν κακήν κακός χωρίς να πάρουν τίποτα μαζί τους το Σεπτέμβρη του 1922.

Το 1919 άνοιξε ένα πηγάδι για να έχει καθαρό νερό όλο το χρόνο. 1921 με 1923 έκτισε το σπίτι του και φύτεψε ένα μεγάλο αμπέλι. Το 1924 με 1925 έκτισε φάμπρικα, αποθήκη και μικρό οινοποιείο.

26-6-1926 μεγάλος σεισμός ταρακούνησε το Μεγάλο Κάστρο, με αποτέλεσμα το σπίτι του να υποστεί σοβαρές ζημιές, τις οποίες και επισκεύασε άμεσα με πολύ μεγάλη δυσκολία διότι είχε την ατυχία να του βγει το πόδι όπως αναφέρει ο ίδιος και να χάσει τον σειρά του.

 Το 1927 όπως αναφέρει στο ημερολόγιο του, άνοιξε ξανά μαγαζί-βαρελοποιείο πίσω από τον  Άγιο Δημήτριο με τον Ιωάννη Τσιριγοτάκη. Κάτι που σημαίνει ότι είχε κλείσει αυτό που διατηρούσε προηγουμένως άγνωστο για ποιον λόγο, ίσως λόγο του σεισμού να καταστράφηκε το κτήριο.

Γενικές πληροφορίες μέχρι το 1940

Ο Κωνσταντίνος Παπαδάκης ήταν πλέον γνωστός, ως ο Βαρελατζής, σύμφωνα με τις μαρτυρίες ήταν άψογος στην δουλειά του, δραστήριος με μεγάλη οξυδέρκεια. Όταν ήρθαν οι πρόσφυγες από την Μικρά Ασία τους βοήθησε δίνοντας τους εργασία στην περιουσία που είδη είχε αποκτήσει. Στα χρόνια που ακολούθησαν απέκτησε πολύ μεγάλη ακίνητη περιουσία ιδιαίτερα στην περιοχή του Άη Γιάννη και ήταν ένας από τους πιο εύπορους ανθρώπους του Ηρακλείου. Έφερε τα αδέλφια του από το χωριό και φρόντισε για την επαγγελματική τους αποκατάσταση.

Η ενασχόληση του Κων/νου Παπαδάκη με τα Κίτρα

Στην Κρήτη υπήρχε έντονη η καλλιέργεια, η παραγωγή και η εμπορία των κίτρων στις αρχές του 20^ου αιώνα μέχρι και τον Β παγκόσμιο πόλεμο. Ο Κων/νος Παπαδάκης ασχολήθηκε πολύ με αυτή τη προσοδοφόρα εργασία, εμπορεύονταν ο ίδιος κίτρα, αλλά κυρίως φτιάχνοντας τα ευμεγέθη βαρέλια που χρησιμοποιούσαν οι έμποροι, αλλά και η Ένωση Κιτροπαραγωγών Κρήτης για να γλυκαίνουν τα κίτρα, να τα τυποποιούν και να τα εξάγουν. Για αυτό το σκοπό τα καλοκαίρια πήγαινε στο Ρέθυμνο, σύμφωνα με τον εγγονό του Κώστα Παπαδάκη είχε 56 άτομα προσωπικό, δηλαδή για την εποχή είχε μια μικρή βιομηχανία που κατασκεύαζε πάσης φύσεως βαρέλια.

Η αντίσταση στους Γερμανούς κατακτητές και ο τραγικός επίλογος

Κατά την επίθεση στην Κρήτη των Γερμανών αλεξιπτωτιστών το τρίτο δεκαήμερο του Μάι του 1941, ο Κωνσταντίνος Παπαδάκης είχε ενταχθεί στην αντιστασιακή ομάδα του Χρήστου Ζαμπετάκη με γενικό αρχηγό τον Μανώλη Μπαντουβά. Η ομάδα του Ζαμπετάκη έλεγχε την ευρύτερη περιοχή του Αγίου Ιωάννη που τότε ήταν ύπαιθρος. Κατά την δεκαήμερη μάχη της Κρήτης 20 με 30 Μαΐου 1941. Είχαν αναθέσει στον Παπαδάκη να φυλάει την περιοχή βόρεια του Άη Γιάννη που σήμερα λέγεται Γερμανικά. Εκεί έπεσαν πολλοί Γερμανοί αλεξιπτωτιστές, με τον Κων/νο Παπαδάκη και τον γιό του Αντώνη, να τους περιμένουν στο έδαφος η να τους πυροβολούν στον αέρα. Σύμφωνα με τον εγγονό του κύριο Κώστα Παπαδάκη, πυροβολούσε τους Γερμανούς κατακτητές έχοντας στερεώσει το κυνηγητικό ντουφέκι του στην πλάτη του γιού του, σκοτώνοντας τους πριν φθάσουν στην γη. Ύστερα πήρε τα σύγχρονα όπλα τους και τα έκρυψε επιμελώς στο αμπέλι σκάβοντας κατάλληλους λάκκους και αφού είχε τυλίξει τα όπλα με πανιά.

Η προδοσία

Μία γυναίκα όμως που κατοικούσε εκεί κοντά, είδε τις κινήσεις του Παπαδάκη, έτσι μόλις οι Γερμανοί εγκαταστάθηκαν και εδραίωσαν την παρουσία τους, άγνωστο γιατί, πήγε και τον κατήγγειλε. Οι Γερμανοί συνέλαβαν αμέσως τον Κωνσταντίνο Παπαδάκη μαζί με τον μικρό γιό Μανώλη που ήταν 18 ετών. Ο μεγάλος του γιος Αντώνης είχε προλάβει και είχε φύγει μακριά μαζί με άλλους αντάρτες. Μάλιστα ο Μανώλης βλέποντας τους Γερμανούς κρύφτηκε μέσα σε μία θημωνιά από άχυρο, προεξείχε όμως ελάχιστα το παπούτσι του και ένας παρατηρητικός Γερμανός το είδε, έτσι έπιασαν και αυτόν.

Τα βασανιστήρια

Τους πήγαν στο κρατητήριο της γκεστάπο που βρίσκεται στην οδό Ιδομενέως απέναντι από το πρώην ξενοδοχείο Εσπέρια. Εκεί τους έβαλαν σε ένα στενό κελί με 10 πόντους νερό στο πάτωμα για να τους είναι αδύνατον να κοιμηθούν έστω και λίγο. Σύντομα πήραν τον Κων/νο Παπαδάκη από το κελί και τον βασάνισαν σκληρά για να ομολογήσει ότι τον ρωτούσαν, ύστερα τον πήγαν στο σπίτι του για να τους υποδείξει που ήταν κριμένα τα όπλα. Μόλις τον αντίκρισε η γυναίκα του η Ελένη λιποθύμησε, τα παιδιά του σοκαρίστηκαν και οι Γερμανοί τα κλείδωσαν σε ένα δωμάτιο του σπιτιού. Σύμφωνα με τις περιγραφές οι Γερμανοί είχαν πάει στο σπίτι του έναν παραμορφωμένο άνθρωπο, γεμάτο μελανιές σε όλο του το σώμα, το ένα του μάτι δεν φαίνονταν από το αίμα, του είχαν βγάλει τα νύχια και δεν μπορούσε να μιλήσει. Έπειτα από την θέα του άντρα της σε αυτή την κατάσταση η Ελένη αρρώστησε βαριά και ένα χρόνο μετά πέθανε και εκείνη.

Οι Γερμανοί βρήκαν τον οπλισμό που έψαχναν σκάβοντας όλο το αμπέλι, αφού ήδη είχα ακριβής πληροφορίες από την προδοσία της γειτόνισσας του.

Εντωμεταξύ οι Γερμανοί συνέχισαν να κρατούν τον 18 ετών γιό του Μανώλη, ο οποίος φοιτούσε στην παλιά εμπορική σχολή του Ηρακλείου. Ανάμεσα στα μαθήματα που έκανε ήταν η εκμάθηση της γερμανικής γλώσσας, με κάποιο τρόπο η καθηγήτρια του στα γερμανικά έμαθε ότι οι Γερμανοί κρατούσαν τον μαθητή της, έτσι ξεκίνησε να του πηγαίνει κρυφά φαγητό για να μην πεθάνει από την πίνα, παράλληλα κατάφερε να πείσει τους Γερμανούς ότι κρατάνε ένα ανήλικο παιδί και αφού αυτοί δεν είχαν στοιχεία εις βάρος του τον άφησαν ελεύθερο.

Η εκτέλεση

Οι παρακάτω δύο παράγραφοι αντιγράφηκαν από την ιστοσελίδα: Η εφημερίδα των συντακτών

Ο πρώην δήμαρχος Ηρακλείου Μανόλης Καρέλης στο Βιβλίο του «Ιστορικά Σημειώματα για την Κρήτη» (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης 2005) καταγράφει τα στοιχεία που συνέλεξε από τους ΟΤΑ και ερευνητές για τις εκτελέσεις των Γερμανών στον νομό. Ο ίδιος θεωρεί ότι πιθανόν να υπάρχουν και άλλοι εκτελεσθέντες και για τον λόγο αυτό σημειώνει: «Η ολοκλήρωση του πίνακα […] ας είναι μια πρόκληση για όσους διατηρούν τις ευαισθησίες των». Αναλυτικά αναφέρει:

Ηράκλειο: 6-8-1941 στη θέση «Λιοφυτάκι», ανατολικά του αεροδρομίου εκτελέστηκαν οι: Ιωάννης Τσατσαρωνάκης (απόστρατος αντισυνταγματάρχης ε.α.), Γεώργιος Εμ. Πεπονάκης από τις Γούβες, Γεώργιος Κ. Πεπονάκης, Μιχαήλ Σαμπροβαλάκης (από το χωριό Γούβες), Γεώργιος Τρυπάκης ή Μαραγκονάκης από το χωριό Κόξαρη και ο Κωνσταντίνος Παπαδάκης, από τον Aϊ-Γιάννη του Ηρακλείου.

Τα ονόματα αυτά αναφέρει στο βιβλίο του, η (Μάχη της Κρήτης), ο Ιωάννης Μουρέλλος.

Μετά την εκτέλεση οι Γερμανοί, τους έθαψαν στο σημείο αυτό σκάβοντας ομαδικό τάφο. Ένα χρόνο μετά τα οστά τους μεταφέρθηκαν στο κοιμητήριο του Αγίου Κωνσταντίνου όπου και βρίσκονται μέχρι και σήμερα.

Το δικαστήριο

Μετά το τέλος του πολέμου έγινε δίκη και καταδικάστηκε η γυναίκα που πρόδωσε στους Γερμανούς τον Κωνσταντίνο Παπαδάκη. Εκδικάστηκε αποζημίωση στα ορφανά παιδιά του, αλλά εκείνα δεν καταδέχτηκαν να πάρουν τίποτα από τους προδότες του πατέρα τους.

Την ανατροφή των ορφανών παιδιών του ανέλαβαν τα μεγαλύτερα αδέρφια τους με την βοήθεια των θείων τους, τότε άρχισε να πουλιέται η μεγάλη περιουσία προκειμένου να ζήσουν.

Γενικές σημειώσεις

Το σημείο όπου δόθηκε από το αστικό ΚΤΕΛ το όνομα Στάση Βαρελατζή, όπως είπαμε ήταν το σπίτι του Κωνσταντίνου Παπαδάκη που ήταν γνωστός ως Βαρελατζής. Ο οποίος είχε διαμορφώσει τον χώρο με μία μεγάλη γούρνα και βρύση για να πίνουν νερό τα ζώα που έκαναν αγώι, συχνά με τα κάρα, έτσι ώστε να αποτελεί στάση για όσους έβγαιναν η έμπαιναν στο Ηράκλειο με διάφορους προορισμούς όπως η Φορτέτσα, το Σκαλάνι, οι Αρχάνες και άλλα μέρη της ενδοχώρας του Νομού.

Η συγγραφή της βιογραφία του αγωνιστή της εθνικής αντίστασης Κωνσταντίνου Παπαδάκη-Βαρελατζή, έγινε από τον Μενέλαο Α.Μαρκοδημητράκη. Αφορμή στάθηκε η γνωριμία μου με την Ελευθερία Ζαμπετάκη η οποία μου πρότεινε να γράψω για τον παππού της, την οποία ευχαριστώ θερμά.

Όλες τις πληροφορίες και ορισμένες φωτογραφίες τις πείρα και είχαν την ευγενή καλοσύνη να μου τις παρέχουν, 4 από τα εγγόνια του Κων/νου Παπαδάκη: Ελευθερία Ζαμπετάκη, Γωγώ Τζόρτζη, Κώστα Παπαδάκης και Κώστας Τζότρζης.

Προσπάθησα να παντρέψω τις συχνά αντικρουόμενες πληροφορίες, πράγμα που έκανα μέσα από την διασταύρωση αυτών από περισσότερες πηγές και μέσα από το διαδίκτυο. Όσα στοιχεία δεν εντοπίστηκαν, δεν πιστοποιήθηκαν μέσα από έγγραφα η δεν διασταυρώθηκαν δεν αναφέρονται. Επίσης δεν αναφέρονται πολλές πληροφορίες που σχετίζονται με τα παιδιά του Κων/νου Παπαδάκη τα επόμενα χρόνια, καθώς κρίναμε σκόπιμο να επικεντρωθούμε στον Ήρωα της εθνικής αντίστασης. 

Επιβάλλεται να μαθαίνουμε την ιστορία του τόπου μας και τους Ανθρώπους που την έγραψαν με το αίμα τους.

Παρακάτω θα δείτε φωτογραφίες σχετικές με την βιογραφία του Κων/νου Παπαδάκη.