Η ιστορία του Θεού Απόλλωνα

 Ένας από τους δώδε­κα θεούς του αρχαίου Όλυμπου, ο πιο ωραίος απ’ όλους τους θεούς της αρχαιότητας, το σύμβολο της ομορφιάς και της αρμονίας. Ήταν γιός του βασιλιά των θεών Δία και της Λητώς. Γεννήθηκε στο όμορφο κυκλαδίτικο νησί τη Δήλο. Στο ίδιο αυτό νησί γεννήθηκε από τη Λητώ κι η αδελφή του Άρτεμη.

Μόλις γεννήθηκε ο Απόλλωνας, το νη­σί λούσθηκε από τη μία ως την άλλη άκρη του σε χρυσογάλαζο φώς. Κι αυτό το λαμ­πρό μέταλλο, ο χρυσός, έγινε από την αρχή το σύμβολο του καινούριου θεού.
Λύρα, φαρέτρα, τόξο, βέλη, ρούχα, όλα ήταν χρυσά επάνω του. Χρυσό, ολόχρυσο ήταν ακόμη και το άγαλμα του θεού στο άδυτο του ναού του στη Δήλο.

Ο Απόλλωνας δεν ήταν μονάχα ένας ωραίος θεός. Ήταν ακόμη κι ένας θεός γενναίος. Ανάμεσα στα πολλά του κατορθώματα ξεχωρίζει η πάλη του με τον Πύθωνα, ένα τερατόμορφο φίδι, που τρομοκρατούσε τους κατοίκους των Δελφών στις πλαγιές του Παρ­νασσού. Ο Απόλλωνας τον εξόντωσε με τα χρυ­σά του βέλη. Κι οι κάτοικοι των Δελφών, από ευγνωμοσύνη για την ευεργεσία που τους είχε κάνει ο Απόλλωνας, του έχτισαν στους Δελ­φούς έναν υπέρλαμπρο ναό. Στο ναό αυτό βρι­σκόταν και το μαντείο του θεού, καθώς και η ιέρεια του η Πυθία που χρησμοδοτούσε, απάγγελνε δηλ. τους πε­ρίφημους χρησμούς της στο όνομα του Απόλλωνα.

Δεν ήταν όμως μόνο ωραίος και γενναί­ος ο Απόλλωνας. Αν έχει ριγμένα στον ώμο το χρυσό τόξο και τη φαρέτρα με τα ολόχρυσα βέλη του, σύμβολα της ανδρείας του θεού, στα χέρια του όμως κρατούσε τη μαγική λύρα του, που όταν έκρουε τις χορδές της, μάγευε θεούς κι ανθρώπους. Γι αυτό και λεγόταν και μ ο υ σ η γ έ τ η ς και θεωρούνταν και θεός της μουσικής. Αχώριστος σύντροφος με τις εννέα μούσες, τριγυρνάει μαζί τους τις πλαγιές και τα φαράγγια του Παρνασσού και σκορ­πάει στη γη το θεϊκό του τραγούδι και μαθαίνει στους ανθρώπους ν’ αγαπούν τη μουσική, την ποίηση, τις καλές τέχνες, που εξευγενίζουν τον άνθρωπο, τον υψώνουν και τον φέρνουν κοντά στο θεό.

Η πανώρια όψη του θεού ακτινοβολεί ένα υπέρλαμπρο φως, που λες κι αναβλύζει από μέσα του, είναι ο ίδιος ο ολόφω­τος και χρυσογάλαζος ουρανός μας, που γελάει με το γέλιο του ωραίου αυτού θεού του. Γιατί ο Απόλλωνας είναι το ί­διο το φως. Είναι ο θεός του φωτός, είναι ο ήλιος. Τον επονομάζουν και Φοίβο Απόλλωνα. Φοίβος σημαίνει εκείνος, που
λάμπει κι αστράφτει, λαμποκοπάει ολό­κληρος από φως.

Αυτός ο συνταιριασμός του Απόλλω­να με τον ήλιο εξηγεί και τις άλλες προ­σωνυμίες του πανώριου αυτού θεού.

Τον αποκαλούν Χρυσοκόμη, Ξαν­θό, Αειγενέτη, που ξαναγεννιέται δηλ. κάθε πρωί σαν τον ήλιο. Ωραίος, γενναίος και προφητικός, προικισμέ­νος με μαντικές δυνά­μεις ο Απόλλωνας ξε­χωρίζει μέσα στο δωδε­κάθεο του Ολύμπου για το φως της μορφής του, μα και για το άλλο φώς, το εσωτερικό, της ψυ­χής του. Αυτό που είναι ζυμωμένο με τον αχό του τραγουδιού του, πάλλεται από τους γλυκύμολπους φθόγγους της μαγικής του λύρας, αναβλύζει από τους θεϊκούς τόνους της ποίησης.

Η μορφή του έχει εμπνεύσει και εμπνέει πάντοτε ποιητές και καλλιτέχνες, από την αρχαιότητα ίσαμε σήμερα.

Το κείμενο αντλήθηκε από μία παλιά εγκυκλοπαίδεια της Δεκαετίας του 1950 με το όνομα Θησαυρός Γνώσεων.