Ο δραματικός θρύλος του Νεραϊδόσπηλιου

Ο δραματικός θρύλος του Λυράρη και της νεράιδας στον Νεραϊδόσπηλιο

Σε αυτή τη δημοσίευση θα σας δείξω  φωτογραφίες, και θα σας διηγηθώ τον θρύλο που συνοδεύει την σπηλιά και τη ρεματιά. Υπάρχουν διάφορες παραλλαγές του ίδιου θρύλου, κάτι που δείχνει την διείσδυση της λαϊκής παράδοσης στις τοπικές  κοινωνίες οι οποίες προσάρμοσαν αυτό τον θρύλο με βάσει και άλλες τοπικές ανάλογες παραδόσεις.

Για να πάει κάποιος στη ρεματιά του Νεραϊδόσπηλιου, θα επισκεφτεί το χωριό Βαρβάρους η Μυρτιά, όπως έχει μετονομαστεί, 15 περίπου χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης του Ηρακλείου. Εκεί μπορεί να θαυμάσει ο επισκέπτης το περίφημο μουσείο του Νίκου Καζαντζάκη  και να κάνει βόλτα στο χωριό το οποίος είναι πολύ προσεγμένο.

Από εκεί θα ρωτήσει τους ντόπιους για να του δείξουν το δρόμο, ο οποίος έχει σήμανση, περίπου 2 χιλιόμετρα πιο κάτω προς βορά, θα συναντήσει το μονοπάτι που θα τον οδηγήσει σε αυτό το μαγευτικό μέρος, θα χρειαστούν περίπου 5 λεπτά.

Το σπήλαιο

Συναντάς πρώτα το σπήλαιο στα δεξιά σου, στο οποίο έχει τοποθετηθεί μία σιδερένια πόρτα. Στο σπήλαιο μπαίνεις άνετα, αλλά σε λίγα μέτρα φθάνει περίπου το ύψος των 60 πόντων, αφού περάσει κάποιος αυτό το σημείο, το σπήλαιο παίρνει πάλι ύψος, στο βάθος του σπηλαίου υπάρχει χτιστός τοίχος και ακούγεται δυνατά το βρούχος του υπόγειου ποταμού που εμφανίζεται σε αυτό το σημείο,  το νερό αυτό το εκμεταλλεύεται η ΔΕΥΑΗ για την ύδρευση της πόλης του Ηρακλείου.   

Οι πετρωμένες Νεράιδες

Πάνω από τη λίμνη που σχηματίζεται με την βοήθεια ενός τσιμεντένιου φράγματος, κάποιος άγνωστος σε εμένα καλλιτέχνης, έχει φτιάξει δύο μορφές γυμνών γυναικών σε στάση χορού, να ξεπροβάλλουν μέσα από τον συμπαγή βράχο.   

 

 

Τον παρακάτω θρύλο, μου τον διηγήθηκε η γιαγιά μου Αικατερίνη Χανιωτάκη.

Κάποτε τα πολύ παλιά χρόνια, τότε που οι λυράριδες  μάθαιναν να παίζουν την λύρα με μαγικό τρόπο, υπήρχε ένας νέος που ήθελε να μάθει να παίζει λύρα, πήγε και βρήκε την πιο γριά του χωριού και άρα την πιο σοφή, τη ρώτησε πως θα μάθει να παίζει λύρα. Εκείνη του είπε τα παρακάτω λόγια: Θα πας στο Νεραϊδόσπηλιο όταν νυχτώσει καλά, θα κρατάς ένα μαυρομάνικο μαχαίρι, θα χαράξεις έναν κύκλο στο χώμα με το μαχαίρι  και θα μπεις μέσα στον κύκλο. Θα ξεκινήσεις να παίζεις τη λύρα και ας μην ξέρεις, 12 ηώρα ακριβώς θα βγουν Νεράιδες από τη σπηλιά, πρόσεξε του λέει η γριά, ότι και να σου πουν δεν θα βγεις από τον κύκλο, γιατί οι Νεράιδες παίρνουν τη λαλιά και τα λογικά όποιου τις δει, για να μην τις μαρτυρήσει. Μόνο όταν σου πουν να παίξεις για να τις συνοδεύσεις με τη  λύρα σου στο χωρώ τους, εσύ θα τους πεις να τους δώσεις μία σταγόνα αίμα από το μικρό σου δαχτυλάκι για να σε μάθουν να παίζεις λύρα.

Έτσι κι έγινε ακριβώς, ο νέος πήγε, έκανε ακριβώς ότι του είπε η γριά σοφή, και οι Νεράιδες τον έμαθαν να παίζει τη λύρα του.

Λίγο πριν ξημερώσει με το πρώτο λάλημα του πετεινού, οι Νεράιδες μπήκαν μέσα στην σπηλιά . Ο νεαρός λυράρης πλέον, πήγε και το επόμενο βράδυ, και το μεθεπόμενο  βράδυ και τα επόμενο βράδια, έκανε τον κύκλο που του είχε πει η σοφή γριά, με το μαυρομάνικο μαχαίρι, έμπαινε μέσα και έβγαινε μόνο όταν λαλούσε ο πρώτος πετεινός και έμπαιναν οι Νεράιδες στην σπηλιά τους.

Ο νεαρός λυράρης όμως, είχε ερωτευτεί μία Νεράιδα και δεν ήξερε τι να κάνει, άλλη λύση από το να ρωτήσει πάλι  τη γριά σοφή δεν είχε. Άκου του λέει τι θα κάνεις: Θα πας πάλι το βράδυ να τους παίξεις τη λύρα όλη τη νύχτα, μόλις ακουστεί το πρώτο λάλημα του πετεινού, και οι Νεράιδες θα μπαίνουν στην σπηλιά τους, τότε θα αρπάξεις το μαντίλι της Νεράιδας που αγαπάς από εκεί που το έχει αφήσει, χωρίς το μαντίλι της δεν θα έχει τις μαγικές της δυνάμεις, θα το κρύψεις καλά να μην το βρει, και θα την κάνεις γυναίκα σου. Για δεύτερη φορά ο νεαρός έκανε ότι του είπε η γριά. Νυμφεύθηκε τη Νεράιδα και σύντομα η Νεράιδα γέννησε ένα μωρό. Όλα κυλούσαν ωραία στη ζωή τους  με μοναδικό πρόβλημα ότι η Νεράιδα που τώρα βέβαια είναι κανονική γυναίκα, αφού δεν είχε το μαντήλι της, δεν μιλούσε καθόλου, καημό το χε ο λυράρης να ακούσει τη φωνή της, και τι να κάνει, πήγε για τρίτη φορά να συμβουλευτεί τη γριά σοφή του χωριού, τότε εκείνη του λέει:

Θα ανάψεις το φούρνο πολύ καλά με πολλά ξύλα, όταν ο φούρνος πυρώσει καλά, θα αρπάξεις το μωρό και θα την απειλήσεις ότι θα πετάξεις μέσα αν δεν ξεκινήσει να μιλάει. Μη έχοντας άλλη επιλογή ο λυράρης, αλλά και τις άλλες δύο φορές η γριά τον είχε συμβουλέψει σωστά, έκανε ότι του είπε. 

Ο λυράρης άναψε τον φούρνο και όταν αυτός ζεστάθηκε καλά, άρπαξε το παιδί του και απείλησε τη Νεράιδα, τότε έγινε το θαύμα, η Νεράιδα όρμησε πάνω του, και φωνάζοντας του, ΜΗ ΣΚΎΛΕ ΤΟ ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ, του άρπαξε το παιδί από τα χέρια, με το παιδί στην αγκαλιά πήγε στην σπηλιά όπου ήταν οι αδελφές τις, τις παρακάλεσε να την πάρουν ξανά κοντά τους, αλλά μάταια,  είχε ενωθεί με τους ανθρώπους και δεν μπορούσε να είναι ξανά ποτέ Νεράιδα.

Από τότε λέει ο θρύλος πως όποιοι βρεθούν εκεί στην ρεματιά κάτω ακριβώς από τον Νεραϊδόσπηλιο  το πρωί με την δροσούλα, βλέπουν τα δάκρυα της Νεράιδας να πέφτουν πάνω στο νερό, κάποιοι μάλιστα παλιότερα έλεγαν ότι την άκουγαν κιόλας να σιγοκλαίει, μέσα από το κελάρυσμα του νερού και το θρόισμα των φύλλων.   

 

Η γύρο περιοχή

Η δροσερή ρεματιά ακόμα και τις πιο ζεστές μέρες του καλοκαιριού, αποτελεί μέρος μεγάλης περιπατητικής διαδρομής με αφετηρία το φαράγγι του Καρτερού, με καλά χαραγμένα μονοπάτια, ερειπωμένες εκκλησίες, γέφυρες και νερόμυλους. 

 

 

Ο παραπάνω θρύλος θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει σενάριο ταινίας μικρού μήκους.