Λίμνη Κουρνά
Θα σας μεταφέρω λίγα στοιχειά και έναν μύθο που συνοδεύει την Λίμνη Κουρνά, και θα σας δείξω 10 ενδεικτικές φωτογραφίες.
Η λίμνη Κουρνά είναι η μοναδική φυσική λίμνη της Κρήτης, βρίσκετε στο βορειοανατολικό άκρο του νομού Χανίων 2,5 χιλ πάνω από την Γεωργιούπολη.
Η λίμνη παλαιότερα ονομάζονταν Κορησία, ίσως από τον αρχαίο ναό της Κορησίας Αθηνάς που βρίσκονταν στις όχθες της, όπως αναφέρει ο Στέφανος Βυζάντιος (Πανεπιστήμονας του 6 μΧ αιώνα).
Η σημερινή ονομασία της λίμνης λέγεται ότι προήλθε από την αραβική λέξη κουρνά, που σημαίνει λίμνη η λουτήρας, κατά την αραβική κατοχή της Κρήτης 824 έως 961 μΧ,
Μια άλλη εκδοχή θέλει την ονομασία Κουρνά να είναι παραφθορά της Ελληνικής λέξης κρουνός, από την πηγή που εφοδιάζει με νερό την λίμνη στο νότιο μέρος της.
Η λίμνη έχει περίμετρο 3,5 χιλ και περιτριγυρίζετε από βουνά, έχει πολύ πλούσια χλωρίδα και πανίδα, ενώ το χειμώνα συντηρεί πολλά πουλιά, για αυτό και έχει απαγορευτεί κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα κατά τους χειμερινούς μίνες.
Αυτή η λίμνη συνοδεύετε από έναν ωραίο αλλά και συνάμα δραματικό θρύλο
Ένας Θρύλος που εξιστορεί μια πανέμορφη κόρη που έγινε νεράιδα και χάθηκε για πάντα στα νερά της λίμνης, ήτανε άλλωστε η «προσταγή» της ….
Κάποτε λοιπόν στο μέρος που υπάρχει σήμερα η λίμνη Κουρνά, υπήρχε μία ολόκληρη πολιτεία, οι άνθρωποι ζούσαν τα χρόνια εκείνα ευτυχισμένοι και χαρούμενοι, τα σπίτια τους ήταν αρχοντικά, τα γέλια των παιδιών και τα τραγούδια των νέων ακούγονταν στις πλατείες και στους δρόμους.
Μια πεντάμορφη κοπέλα ζούσε σε εκείνη την πολιτεία, που την είχε σε καμάρι της, μια και όμοιά της δεν υπήρχε πουθενά, είχε μία παράξενη έλξη επάνω της, έλεγες ότι ίσως και να ήταν η ίδια η θεά της ομορφιάς.
Πολλοί είχαν μάθει γι αυτή την όμορφη κόρη και θέλησαν να τη γνωρίσουν, να τη χαιρετήσουν, και να θαυμάσουν από κοντά την ομορφιά που δεν μπορούσαν τα χείλη να πούνε με λόγια, μα το παράξενο ήταν, όποιος γνώριζε αυτή τη πανώρια κόρη, λησμονούσε το τόπο του, λησμονούσε τη καταγωγή του, λησμονούσε τους φίλους και τους γονείς του, και θεωρούτανε μαγεμένος από δαύτη την ομορφιά.
Κάποτε η κόρη θέλησε να ταξιδέψει, και να γνωρίσει κι άλλους τόπους, κι άλλα μέρη, η πολιτεία βυθίστηκε στο πένθος λέγοντας της να μείνει, μα η κόρη δεν δέχτηκε, τους υποσχέθηκε όμως ότι θα γυρίσει σύντομα κοντά τους, οι κάτοικοι όμως δεν την πίστεψαν κι έτσι αποφάσισαν να τη συνοδέψει κάποιος για να πάρουν μετά το δρόμο του γυρισμού μαζί. Έτσι κι έγινε.
Έφτασε λοιπόν η μέρα του αποχωρισμού και όλοι οι κάτοικοι μαζεύτηκαν για να χαιρετήσουν τη πανώρια κόρη.
Ήρθε η ώρα κι η στιγμή που η πανώρια κόρη μαζί με ένα γέρο κάτοικο της πόλης είχαν ετοιμαστεί για το μεγάλο ταξίδι, βάδιζαν αργά στο δρόμο αμίλητοι, ενώ η κόρη παρατηρούσε με μανία και θαυμασμό τις ομορφιές που έβλεπε για πρώτη φορά, λίγο πιο έξω από την πόλη, ήταν μια πηγή, αποφάσισαν να καθίσουν να ξεκουραστούν, μια και ο δρόμος ήταν ανηφορικός και δύσκολος.
Ο γέρος συνοδός της σηκώθηκε κάποια στιγμή και της πρότεινε να συνεχίσουν, αλλά η κόρη τον παρακάλεσε να καθίσουν λίγο για να προλάβει να πλυθεί και να χτενιστεί.
Η κόρη άρχισε να ξεπλέκει τα κατάξανθα μαλλιά της, μα έτσι καθώς τα ξέπλεξε και χύθηκαν πάνω στους ώμους της στο φως, θαρρείς πως έπεσε χρυσάφι στα μάτια του γέρου συνοδού της, τα μάτια του θόλωσαν και άρχισε να βλέπει την πανώρια κόρη με «κακό μάτι».
Ένα μάτι όχι αγάπης και καλοσύνης όπως έκανε άλλες φορές, αλλά ένα μάτι ύπουλο, σαν θηρίο ανήμερο που ήταν έτοιμο να τη κατασπαράξει.
Η κόρη φοβήθηκε με την αντίδραση του γέρου συνοδού της και πριν προλάβει να την πλησιάσει και να κινηθεί προς το μέρος της, η πανώρια κόρη άρχισε να φωνάζει με κλάματα και λυγμούς. είπε σπαραχτικά :
«Βούλα και βουλόλιμνα κι εγώ στοιχειό στη λίμνα»
Τη στιγμή εκείνη όλος ο τόπος βούλιαξε κι έγινε λίμνη, ενώ η κόρη έγινε νεράιδα, κάποιοι, λένε ότι την έχουν δει, στη μέση της λίμνης να πλένεται να λούζεται δίπλα σε μια πηγή, άλλοι λένε πως όποιος πιστεύει στο Θρύλο, μπορεί και τη βλέπει και τη νύχτα, να γλιστράει στα γυάλινα νερά, να κολυμπάει να λούζει τα κατάξανθα μαλλιά της, να πλημμυρίζουν τα νερά της λίμνης με φως ……….
Μονάχα όταν ο άνεμος φουσκώνει τα νερά της λίμνης, και γίνονται ορμητικά και άγρια, τότε μόνο η κόρη κάθεται στα βαθιά και πλέκει, γνέθει, υφαίνει στον αργαλειό της, σιγομιλάει μόνη της, τραγουδάει περίλυπα τραγούδια, πολλές φορές κλαίει για την μοίρα που διάλεξε η ίδια ……..
Πολλές φορές οι κάτοικοι, βλέπουν πάνω στη λίμνη σαν να πέφτουν στάλες βροχής, χωρίς να βρέχει …. Λένε πως είναι τα δάκρυα της νεράιδας …… Ποιος ξέρει όμως άραγε…..
Αυτός ο θρύλος υπάρχει και σε άλλη εκδοχή, πως στην θέση του γέρου συνοδού της πανέμορφης κοπέλας, ήταν ο ίδιος της ο πατέρας, που την πήγαινε νύφη σε ένα πριγκιπόπουλο, επίσης είναι πολύ πιθανόν η πολιτεία στην οποία αναφέρεται ο θρύλος, να ήταν η αρχαία πόλη Ιπποκορώνιο, που υπήρχε σύμφωνα με έρευνες στον χώρο αυτό.
Αν βρήκατε ενδιαφέρουσα την δημοσίευση παρακαλώ δηλώστε ότι σας αρέσει ευχαριστώ.
