Ήταν 21 Φεβρουαρίου του 2004, λίγες μέρες πριν στις 18-2-2004 είχε αποβιώσει στο νοσοκομείο που νοσηλεύονταν Ερρίκος Ντυνάν του ερυθρού σταυρού, η τελευταία άμεσα σχετιζόμενη με τον μεγαλύτερο Έλληνα συγγραφέα Νίκο Καζαντζάκη, η δεύτερη σύζυγος του Ελένη Σαμίου.
Η Ελένη Σαμίου ήταν πεζογράφος, συγγραφέας και δημοσιογράφος, γεννήθηκε στην Αθήνα το 103, Ήταν παντρεμένη από τις 11 Νοεμβρίου 1945 με τον Έλληνα λογοτέχνη Νίκο Καζαντζάκη και δεν είχαν αποκτήσει κληρονόμους.
Εγώ έμαθα για αυτό το ιστορικό γεγονός, για τον κύκλο που κλείνει, και πήγα να το καταγράψω με την φωτογραφική μου μηχανή, η ψηφιακή τεχνολογία είχε έρθει μόλις δύο χρόνια πριν την Ελλάδα, και εγώ είχα αγοράσει ένα χρόνο πριν την Sony mavica cd 500, κόστισε 990 ευρώ, αυτή η φωτογραφική μηχανή με απελευθέρωσε από το φιλμ, το υψηλό κόστος εκτύπωσης, και την περιορισμένη δυνατότητα φωτογράφισης.
Πήγα πρώτα στην Εκκλησία όπου τελούνταν η εξώδιος ακολουθία, φωτογράφισα δειλά και από μακρυά το γεγονός εντός του μητροπολιτικού ναού του Αγίου Μηνά στο Ηράκλειο, ύστερα αποφάσισα να πάω να δω τι συμβαίνει στο σημείο ταφής της αποθανούσης, και να περιμένω εκεί την πομπή, αφού λόγο του πλήθους θα μου ήταν αδύνατον να φωτογραφίσω την μεταφορά από την εκκλησία στο Μαρτινέγκο.
Όταν έφθασα εκεί εξεπλάγην οφείλω να ομολογήσω, ο εργάτης που έσκαβε τον τάφο, έβγαζε τις τελευταίες παλαμιές χώματος, ενώ αμέσως μετά ξεκίνησε να χτίζει με δεκαριδες μπλόκους τον τάφο, από πάνω του ήταν κάποιοι άλλοι εργάτες και ο τότε διευθυντής τεχνικών υπηρεσιών του Δήμου Ηρακλείου ονόματι Φωσκολάκης, έρχονταν συνέχεια οι πληροφορίες ότι η εξώδιος λειτουργία τελειώνει και ο εργάτης μέσα στον τάφο δούλευε ασταμάτητα, ύστερα από 20 περίπου λεπτά τελείωσε το χτίσιμο του τάφου με το τσιμέντο πάνω στους μπλόκους να είναι απολύτως νωπό, ο εργάτης που μάλλον ήταν Αλβανικής καταγωγής, βγήκε έξω από τον τάφο με αριστοτεχνικό τρόπο για να μην χαλάσει τους μπλόκους, εκείνη την στιγμή κατεύθασε και η πομπή με την νεκρή Ελένη Σαμίου.
Ψιχάλιζε συνέχεια και ο καιρός έδειχνε ότι δεν θα σταματούσε, το φέρετρο κατέβηκε στον τάφο και οι εργάτες τον σφράγισαν με τσιμέντο, παντού γύρο μας υπήρχε λάσπη και θυμάμαι την αγωνία τον υπευθύνων να πάνε όλα καλά, να μην ακουμπήσει κανένας τους μπλόκους του τάφου και να μην γλιστρήσει κανείς στο βρεγμένο χώμα που ήταν φρεσκοσκαμένο γύρο από τον τάφο.
Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν λίγο πριν κατεβάσουν την θανούσα στο μνήμα και λίγο μετά ήταν συγκλονιστικές, ο Θετός γιος της Πάτροκλος Σταύρου, οδύρονταν και δεν άφηνε την θετή του μητέρα να την κατεβάσουν, υπερήλικας και εκείνος δύσκολα ισορροπούσε στο σκαμμένο χώμα, αλλά με την βοήθεια του γαμπρού του, όλα πήγαν καλά, ο κόσμος ήταν συγκινημένος ενώ πολλοί ήταν αυτοί που πέταξαν λίγο χώμα πάνω στο φέρετρο, όπως ο φωτογράφος που βλέπω σε όλα τα γεγονότα του Ηρακλείου να πρωταγωνηστεί, του οποίου δεν γνωρίζω το όνομα του.
Στην συνέχεια φωτογράφισα όσους συνέβαλαν στην κατασκευή του τάφου για να πάνε όλα καλά, ύστερα ο κόσμος έφυγε, στο Μαρτινέγκο έμεινα εγώ, ο Καζαντζάκης, η σύζυγος του και τα στεφάνια της, ο καιρός έδειχνε πως θα κλάψει και έπρεπε να φύγω, κάπου εδώ τελείωσε αυτό το ιστορικό γεγονός του Ηρακλείου, και έκλεισε ένας κύκλος της ιστορίας της πόλης.
Pingback: Ψηφίδες από τη ζωή και το έργο του Νίκου Καζαντζάκη | | www.ipy.gr